iz. ar. 1. Bir menzil, dükkân, hayvan vesâirenin belli muvakkaten kullanılmak üzere sâhibi tarafından diğerine verilmesi, ücret, îcâr, istîcâr: kira ile ev, dükkân, beygir, araba tutmak; o ev kiradadır; bu köşk kiraya verilir mi? 2. Bu sûretle verilip alınan bir mülk vesâire için sâhibine verilen akçe, bedel-i icâr, icâre: bu dükkânın kirası kaç kuruştur? Ev kirasını verememiş. Gemi kirası = navlun. Kira beygiri = ücretle binilen hayvan. Diş kirası = bir büyük zâtın iftarına giden muhtaçîne yemekten sonra verilen atiyye.