اَلْكِمْعُ [el-kim’] (kâf’ın kesriyle) ve اَلْكَمِيعُ [el-kemî’] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Arkadaşa ve hem-firâşa denir; yukâlu: هُوَ كِمْعُهُ وَكَمِيعُهُ أَيْ ضَجِيعُهُ Ve كِمْعٌ [kim’] Kaftana ve kapamaya denir; yukâlu: جَاءَ وَعَلَيْهِ كِمْعٌ أَيْ قَبَاءٌ Ve kenarları yüksek ortası obruk oturaklı yere denir. ‘Alâ-kavlin çukur ve alçak yere denir. Ve كِمْعُ الْوَادِي [kim’u’l-vâdî] derenin bir cânibine denir; yukâlu: نَزَلُوا فِي كِمْعِ الْوَادِي أَيْ فِي نَاحِيَتِهِ Ve mahal ve mevzi’ ve mesken ma’nâsınadır; ve minhu yukâlu: فُلاَنٌ فِي كِمْعِهِ أَيْ فِي بَيْتِهِ وَمَوْضِعِهِ

اَلْقِمْعُ [el-kim’] (kâf’ın kesri ve mîm’in sükûnuyla) Şol nesnedir ki onunla bir dar ağızlı kaba yağ ve yağın gayrı nesne korlar ki ona ba’zı vilâyette huni derler.

اَلْقَمْعُ [el-kam’] (kâf’ın fethi ve mîm’in sükûnuyla) Zikr olunan çevgân ile vurmak. Ve kahr ve galebe etmeğe dahi derler. Ve قَمْعٌ [kam’] Şîşenin meselâ ağzına huni komağa dahi derler içine yağ yâhûd gül-âb komak için; tekûlu: قَمَعْتُ الْوَطْبَ إِذَا وَضَعْتَ فِي رَأْسِهِ الْقِمْعَ Ve وَطَبٌ [vatb] tâ-i mühmelenin sükûnuyla tuluma [derler]. Ve قِمْعٌ [kim’] (kâf’ın kesriyle) Huniye derler, 'alâ-mâ se-yecî’u.