اَلتَّكْشِيخُ [et-tekşîh] (تَفْعِيلٌ [tef’îl] vezninde) ve اَلْكَشْخُ [el-keşh] (kâf’ın fethi ve şîn’in sükûnuyla) Bir kimseye كَشْخَانُ [keşhân] demek ma’nâsınadır; tekûlu: كَشَّخْتُهُ تَكْشِيخًا وَكَشَخْتُهُ كَشْخًا إِذَا قُلْتَ لَهُ يَا كَشْخَانُ

اَلْكَشْحُ [el-keşh] (şîn-i mu’ceme ile كَسْحٌ [kesh] vezninde) Bedende خَاصِرَةٌ [hâsirat] ile zıl’-ı halfin ya’nî böğür ile ense eyegünün ki kısa eyegüdür, aralığına denir ki boş böğür ta’bîr olunur; Fârisîde tehî-gâh denir. Bu ma’nâdandır ki “filân kimse şu işi setr ve izmâr eyledi” diyecek yerde طَوَى كَشْحَهُ عَلَى اْلأَمْرِ derler ve “benden i’râz edip ülfet ve muhabbeti kat’ ve terk etti” diyecek yerde طَوَى كَشْحَهُ عَنِّي derler. Ve كَشْحٌ [keşh] Katır boncuğuna denir, وَدَعٌ [veda’] gibi. Cem’i كُشُوحٌ [kuşûh] gelir. Ve كَشْحٌ [keşh] Böğüre 'ârız olan كَشَحٌ [keşah] 'illetinden nâşî böğüre yakı eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: كُشِحَ فُلاَنٌ عَلَى بِنَاءِ الْمَجْهُولِ إِذَا كُوِىَ مِنْ دَاءِ الْكَشَحِ وَهُوَ مَكْشُوحٌ Ve كَشْحٌ [keşh] Bir kimseye düşmanlık eylemek ma’nâsınadır ki idbâr-ı keşh ile i’râzı müstelzimdir; yukâlu: كَشَحَ لَهُ بِالْعَدَاوَةِ إِذَا عَادَاهُ Ve nâsı dağıtmak ma’nâsınadır ki keşhlerini döndürmeyi müsted’îdir; yukâlu: كَشَحَ الْقَوْمَ إِذَا فَرَّقَهُمْ Ve davar kuyruğunu paçası aralığına sokmak ma’nâsınadır; yukâlu: كَشَحَتِ الدَّابَةُّ إِذَا أَدْخَلَتْ ذَنَبَهَا بَيْنَ رِجْلَيْهَا Ve süpürmek ma’nâsınadır; yukâlu: كَشَحَ الْبَيْتَ إِذَا كَنَسَهُ Ve nâs dağılmak ma’nâsınadır; yukâlu: كَشَحَ الْقَوْمُ عَنِ الْمَاءِ إِذَا تَفَرَّقُوا

vn. & s. 1. sweeping. 2. A being very lame; lameness. 3. A being wark; feebleness.

اَلْكَسْحُ [el-kesh] (kâf’ın fethi ve sîn’in sükûnuyla) Süpürmek; tekûlu: كَسَحْتُ الْبَيْتَ مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا كَنَسْتَهُ