i. fa. 1. Kıyı, çevre: bezin kenarı, bahçenin, çayırın kenarı. 2. Sâhil, şâtî’: deniz, ırmak kenarı; nehrin bir kenarından öbür kenarına geçmek. 3. Uc, köşe, ücrâ yer: bir kenara çekildi; köşede kenarda. 4. Etraf pervazı, çerçeve, ihâta eden çizgi vesâire: kitap, resim kenarları. 5. Kitap veyamektubun kenarına yazılan şey, hâşiye, hâmiş: o kitabın istifâdeli kenarları vardır. 6. Kucaklama, âğûş: bûs ü kenâr. || der-kenâr. ba: دركنار derkenâr. ≡ sıf. Kıyıda bulunan, ücrâ: kenar yer.