اَلْقَرْحُ [el-karh] (kâf’ın fethi ve zammıyla) Silâh makûlesinin dokunmasıyla bedene 'ârız olan yaraya denir. Müfredi قَرْحَةٌ [karhat]tır. 'Alâ-kavlin kâf’ın fethiyle âsârına ya’nî yaraya; ve zammıyla; ondan hâsıl olan derd ve eleme denir. Ve قَرْحٌ [karh] ve قُرْحٌ [kurh] Bedende çıkan yaralara denir. Ve قَرْحٌ [karh] (kâf’ın fethiyle) Masdar olur; yaralamak ma’nâsına; yukâlu: قَرَحَهُ قَرْحًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا جَرَحَهُ Ve bedende yaralar çıkarmak ma’nâsınadır; yukâlu: قَرِحَ الرَّجُلُ قَرْحًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا خَرَجَتْ بِهِ الْقُرُوحُ Ve قَرْحٌ [karh] Bedende çıkan şol kabarcığa ve sivilceye denir ki fesâda varıp azıtmış ola. Ve şol uyuzluk 'illetine denir ki pek şedîd olmakla 'ârız olduğu deve köşeklerini helâk eder ola. Ve قَرْحٌ [karh] Lagv ve bâtılı hakla mukâbele ve ibtâl eylemek ma’nâsına isti’mâl olunur, niteki جَرْحٌ [cerh] dahi bu ma’nâda müsta’meldir, kâdî’nin ibtâl-i şehâdet-i kâzibe eylediği gibi, gûyâ ki seyf-i hakla onu zahm-dâr eder; yukâlu: قَرَحَهُ بِالْحَقِّ إِذَا اسْتَقْبَلَهُ بِهِ Ve su olmayan mahalde kuyu kazmak ma’nâsına isti’mâl olunur ki arzı beyhûde mecrûh eder; yukâlu: قَرَحَ بِئْرًا إِذَا حَفَرَهَا فِي مَوْضِعٍ لاَ يُوجَدُ فِيهِ الْمَاءُ