اَلْقِرَا [el-kirâ] (رِضَا [ridâ] vezninde) ve اَلْقَرَاءُ [el-karâ’] (سَخَاءٌ [sehâ’] vezninde) Bir adamı mihmân edip ziyâfet eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: قَرَى الضَّيْفَ قَرًى وَقَرَاءً مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا أَضَافَهُ

قَرَعٌ [kara’] Bir adamın hânümânı devâbb ve mevâşîden tehî kalmak ma’nâsınadır ki felâket ve idbârdan kinâyedir; yukâlu: قَرِعَ الْفِنَاءُ قَرْعًا وَيُحَرَّكُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا خَلاَ مِنَ الْغَاشِيَةِ ve yukâlu: قَرِعَ الْحَجُّ إِذَا خَلَتْ أَيَّامُهُ مِنَ النَّاسِ

اَلْقَرَعُ [el-kara’] (fethateynle) Bir marazdır ki deve yavrusuna ‘ârız olur, ak sivilceler çıkmakla. Ve onun devâsı tuz ile ve deve sütünün جُبَابٌ [cubâb]ıyladır. Ve جُبَابٌ [cubâb] cîm’in zammıyla ve bâ’eyn-i muvahhadeteynle şol nesnedir ki kaymak misâlinde deve sütünün üzerine gelir. Ve kaçan tuz bulmasalar deve yavrusunun tüyin yolup derisine su saçıp şûr olan yer üzerinde sürerler. Ve minhu’l-meselu: “هُوَ أَحَرُّ مِنَ الْقَرَعِ” Ve gâh olur “هُوَ أَحَرُّ مِنَ الْقَرْعِ” derler hâ-i mühmele ile ve قَرْعٌ [kar’]ın râ’sının sükûnuyla ki bu takdîrce قَرْعُ مِيسَمٍ [kar’u mîsem]i dilediler ki قَرْعُ مِيسَمٍ [kar’u mîsem] dâg vuracak demire derler.