sıf. ar. s: kadîme. cm: kudemâ. [kıdem’den sıfm.] 1. Eski, atîk, dîrîn. Zamân-ı kadîm, târih-i kadîm, ezmine-i kadîme. 2. İbtidâsı olmayan, ezelî: Cenâb-ı Hakk kadîmdir; âlem kadîm olamaz; kelâm-ı kadîm. 3. hk. Evvelini bilir kimse olmayan. ≡ iz. ar. Eski zaman, ahd-i atîk: kadîmden beri, من القديم mine’l-kadîm = eskiden. ≡ cm.1. Eski adamlar, eski zaman adamları: kudemânın ilm-i heyet hakkındaki malûmât ve faraziyâtları pek müşevveş idi; kudemâ-i hukemâdan. 2. Eskiler, kıdemleri cihetiyle ileri gelenler: kudemâ-i ricâl-i devletten; kudemâdan bir zât. 3. tr. fd. Gibi yaşlı ve vakarlı adam, ağırbaşlı ve eski tarz ve kıyâfette sâbit adam: kudemâ kıyâfeti; kudemâ tarzı; kudemâmsı bir adam.

a. & s. (fem. قدیمە) 1. Old, ancient. 2. s. (pl. قدما) An elder, a senior. 3. Eternal as to past duration, uncreated. 4. God, the Ancient of Days. 5. s. The olden time, bygone days.

اَلْقَضِيمُ [el-kadîm] (kâf’ın fethi ve dâd’ın kesri ve meddiyle) Vâhidi, zikr olunan derilerin biri ma’nâsına. Ve قَضِيمَةٌ [kadîmet] At arpasına dahi derler, شَعِيرُ الدَّابَّةِ ma’nâsına.