sıf. ar. s: kâ’ime. [kıyâm’dan if.] 1. Ayakta duran, kıyâmda bulunan: odaya girdiğimde kendisi kâim idi, kendisini kâim buldum. 2. Duran, mevcut, bâkî: Kahire’de İbn-i Tolun’un câmi’i el-yevm kâimdir. 3. Birinin yerini tutan, yerine geçen: pederim vefât ettiğinde onun yerine ben kâim oldum. 4. Aşağıdan yukarı vaziyette bulunan, amûdî: hatt-ı kâim. 5. Namaz kılan, ekser evkâtını namaz kılmakla geçiren: sulehâdan bir zât olup gündüz sâim gece kâim idi. || قائم مقام kâim-i makâm. ba: قائممقام kâim-makâm (kaymakam).