iz. ar. cm. iltizâmât. [لزوم lüzûm’dan ms. ifti’âl] 1. Kendi üzerine lâzım addetme, ihtiyâr: iltizâm-ı sükût; işe müdâhale etmemeyi iltizâm ettim. 2. Birinin tarafını tutma, tarafgirlik etme: biri mütenebbîyi ve diğeri ebû tamâm’ı iltizâm ederek mükâbereye giriştiler. 3. Îcâb ettirme, mûcib olma, intâc: serveti iyi yaşamasını iltizâm etmez, yaşamasını bilmez ne zenginler vardır. 4. id. Vâridât-ı devletten a’şâr ve ağnâm gibi bir şubeyi veya mîrî yahut husûsî bir çiftlik vesâire vâridâtını bedelini mukassatan vereceğine kefil göstererek maktûan deruhte etmek: bir kazânın a’şârını iltizâm etti; iltizâm almak; iltizâma vermek; iltizâmâta karışmak.

vn. 1. A being or becoming inseparable from. 2. A taking upon one’s self. 3. A poet’s imposing upon himself the condition of using a given letter or sound before and in addition to what the rhyme demands. 4. T. A taking on one’s self the collection of a branch of the public revenues; a farming a branch of the revenue; hence ─, s. a farm of a branch of the public revenue. 5. A being solicitous about; a sedulously looking after the interests or advancement of.