iz. ar. cm. ekâlîm [yu. κλίμα] 1. c. Eski usûl üzere rub’-ı meskûnun arzan hatt-ı istivâdan kutub-ı şimâlîye kadar munkasım olduğu yedi mıntıkadan beheri; اقليم اول iklîm-i evvel = hatt-ı istivâya mülâsık olanı: اقليم ثانى iklîm-i sânî ilâ-âhirihî; ekâlim-i seb’a. 2. Arz, bir memleketin arzan mevki’i ve havaca yani derece-i harâretce hâli: bu memleketin iklîmi nedir? Ekâlim-i hârre, ekâlim-i mu’tedile, ekâlim-i bâride. 3. Memleket, hıtta, kıta, buk’a, diyâr: iklîm-i rûm, iklîm-i fârs.