اَلْعِدَى [el-‘idâ] (إِلَى [ilâ] vezninde) مُتَبَاعِدُونَ [mutebâ’idûn] ma’nâsınadır; müfredi عَدُوٌّ [‘aduvv]dur, فَعُولٌ [fa’ûl] vezninde; yukâlu: هُمُ الْعِدَى أَيِ الْمُتَبَاعِدُونَ Ve gurebâ’ ve ecânibe denir. Ve düşmanlara denir, أَعْدَاءٌ [a’dâ’] gibi. Burada kâf’la كَالْأَعْدَاءِ nüshaları galattır, savâb olan وَالْأَعْدَاءُ olmaktır. Şârih der ki bundan gayrı nu’ûtta فِعَلٌ [fi’al] vezninde cem’ yoktur. Ve عِدَى ['idâ] (müfred olarak) Nâhiye ma’nâsınadır; ‘ayn’ın fethiyle de lügattir, cem’i أَعْدَاءٌ [a’dâ’] gelir. Ve bir nesneye tûlen ve ‘arzan muvâfık olan şey’e denir, ke-mâ se-yuzkeru. Ve derenin kıyısına denir; yukâlu: قَعَدَ عِدَى الْوَادِي أَيْ شَاطِئَهُ Ve serîr ve binâ’ makûlesinde iki tahta aralığına sokuşturulan tahtaya denir. Ve şol yufka tabak şeklinde taşlara denir ki kapak gibi bir nesne üzere kapayıp örterler; nüfredi عِدْوٌ ['idv]dir, جِرْوٌ [cirv] vezninde.