اَلْأَهْزَعُ [el-ehza’] (hemzenin ve zâ’nın fethiyle) Şol oktur ki kuburda cümle oklardan sonra kala gerek iyi olsun gerek yaramaz olsun; yukâlu: مَا فِي كِنَانَتِهِ أَهْزَعُ İbnu’s-Sikkît eyitti: Pes kelime-i أَهْزَعُ [ehza’] nefyden gayrı yerde isti’mâl olunmaz, lâkin ba’zı şi’rde müsbet dahi isti’mâl olunmuştur. Ve أَهْزَعُ [ehza’] Gâh olur ehad ma’nâsına dahi isti’mâl olunur; yukâlu: مَا فِي الدَّارِ أَهْزَعُ أَيْ مَا فِيهَا أَحَدٌ Ve اَلْهُزُوعُ [el-huzû’] (zammeteynle) ve اَلتَّهَزُّعُ [et-tehezzu’] (fethateynle ve zâ’nın zammı ve teşdîdiyle) Bunların ikisi dahi sür’at etmek ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَّ فُلَانٌ يَهْزَعُ مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَيَتَهَزَّعُ أَيْ يُسْرِعُ