(a. i.) : 1) hasımlık, düşmanlık. 2) kıskançlık, çekememezlik.

is. ar. Hasımlık, düşmanlık, adâvet: husûmetini saklayıp yalandan dostluk gösteriyor.

اَلْخُصُومَةُ [el-husûmet] (hâ’nın zammıyla) İsmdir, cedel ve nizâ’ ma’nâsınadır; yukâlu: كُنَّا فِي خُصُومَةٍ أَيْ جَدَلٍ Ve مُفَاعَلَةٌ [mufâ’alet]ten masdar olur, bir adam ile çekişmek ma’nâsına; مُخَاصَمَةٌ [muhâsamet] gibi, pes خُصُومَةٌ [husûmet] bu bâbda nevâdirden olur ve bâb-ı mezbûr mugâlebede isti’mâl olunur; yukâlu: خَاصَمَهُ مُخَاصَمَةً وَخُصُومَةً فَخَصَمَهُ يَخْصِمُهُ خَصْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي أَيْ جَادَلَهُ فَغَلَبَهُ وَهُوَ شَاذٌّ Ya’nî bâb-ı mugâlebeden galebe ma’nâsını mutazammın olan fi’l elbette bâb-ı evvelden gelmek muttarid iken bunda bâb-ı sânîden gelmekle kıyâstan hâricdir. Ma’lûm ola ki فَاعَلْتُهُ فَفَعَلْتُهُ bâbında ya’nî mugâlebe bâbında hurûf-ı halktan ‘ârî olan fi’lin muzâri’i zammeye redd olunur, عَالَمْتُهُ فَعَلِمْتُهُ أَعْلَمُهُ denir. Ve harf-i halkı müştemil olursa bâb-ı sâlisten olur, فَاخَرَهُ فَفَخَرَهُ يَفْخَرُهُ denir; sahîh olan bâbların cümlesinde hâl böylecedir. Ve eger mu’tell olursa وَجَدْتُ ve بِعْتُ ve رَمَيْتُ ve خَشِيتُ ve سَعَيْتُ gibi. Bunların cümlesinde kesreye redd olunur, meger ki mu’tell vâvî ya’nî ecvef ve nâkıs vâvî ola, o sûrette zammeye redd olunur, رَاضَيْتُهُ فَرَضَوْتُهُ أَرْضُوهُ ve خَاوَفَنِي فَخُفْتُهُ أَخُوفُهُ gibi. Ammâ bu nizâ’ ve cidâl ma’nâsını mutazammın olan bâbda cârî olmaz, meselâ نَازَعْتُهُ فَنَزَعْتُهُ demezler, zîrâ غَلَبْتُهُ lafzıyla istignâ hâsıl olmuştur, pes mâ-nahnu fîhte فَخَصِمَهُ يَخْصِمُهُ 'unvânı ki bâb-ı sânîdendir, kıyâsen ve isti’mâlen şâzz olur; zîrâ kıyâsta bâb-ı evvele redd olunup ve isti’mâlde خَصَمَهُ yerine غَلَبَهُ lafzı îrâd olunmak lâzımdır.