(a. i.) : 1) hasımlık, düşmanlık. 2) kıskançlık, çekememezlik.

is. ar. Hasımlık, düşmanlık, adâvet: husûmetini saklayıp yalandan dostluk gösteriyor.

اَلْخُصَومَةُ [el-husûmet] (zammeteynle) İsmdir. Ve bâb-ı mugâlebeden خَاصَمْتُ فُلَانًا فَخَصَمْتُهُ أَخْصِمُهُ derler, kesrle أَخْصُمُهُ demezler zammla, pes bu şâzz olur; ve minhu kara’e hamze: “تَأْخُذُهُمْ وَهُمْ يَخْصُمُونَ” (يس، 49) Ve şâzz olduğunun vechi budur ki فَاعَلْتُهُ فَفَعَلْتُهُ bâbında muzâri’ zamme redd olunur, ya’nî bâb-ı evvele redd olunur, kaçan onda hurûf-ı halktan biri olmasa. Ve hurûf-ı halktan biri olsa bâb-ı sâlisten olur, her bâbda hâl böyledir, kaçan o bâb sahîhten olsa; tekûlu: عَالَمْتُهُ فَعَلَمْتُهُ أَعْلُمُهُ بِالضَّمِّ وَفَاخَرْتُهُ فَفَخَرْتُهُ أَفْخَرُهُ بِالْفَتْحِ Ve ammâ kaçan bâb-ı mu’tellden olsa وَجَدْت ve بِعْتُ ve رَمَيْتُ ve خَشِيتُ ve سَعَيْتُ gibi, bunların cemî’inde kesre redd olunur, meger ki ecvef-i vâvî yâ nâkıs-ı vâî ola ki bu dem mazmûm olur; tekûlu: رَاضَيْتُهُ فَرَضَوْتُهُ أَرْضُوهُ ve خَاوَفَنِي فَخُفْتُهُ أَخُوفُهُ Ammâ bu her yerde cârî olmaz, meselâ نَازَعْتُهُ فَنَزَعْتُهُ demezler, zîrâ غَلَبْتُهُ lafzı ile istignâ hâsıl olmuştur, ammâ şol kimse ki kur’ân-ı ‘azîmde يَخَصِّمُونَ kırâ’at etmiştir, murâd يَخْتَصِمُونَ dur, tâ’yı sâd’a kalb edip idgâm ettikten sonra hareketin hâ’ya nakl etmiştir. Ve ba’zılar hareketi nakl etmeyip hâ’yı meksûr etmişlerdir, ictimâ’-ı sâkineynden ötürü, zîrâ sâkin tahrîk olunsa, kesrle tahrîk olunur. Ve Ebû ‘Amr hâ’nın hareketin ihtilâs eder, ya’nî hareket-i gayr-ı mütemeyyiz ile kırâ’at eyler, cem’ beyne’s-sâkineyn lahn olduğu için.