الْهَدْءُ [el-hed’] (hâ’nın fethi ve dâl’ın sükûnuyla) ve الْهُدُوءُ [el-hudû’] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Hareket ve cereyân üzere olan nesne dinip sükûn u ârâm bulmak ma’nâsınadır, ses ve yel ve su makûlesinin dinmesi gibi; yukâlu: هَدَأَ الشَّيْءُ هَدْءًا وَهُدُوءًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا سَكَنَ Ve bir mahalde ikâmet eylemek ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: هَدَأَ بِالْمَكَانِ إِذَا قَامَ Ve ölmek ma’nâsına isti’mâl olunur ki sükûn-ı ebedîdir; yukâlu: هَدَأَ فُلاَنٌ إِذَا مَاتَ