اَلْهَدْءُ [el-hed’] ve اَلْهُدُوءُ [el-hudû’] ve اَلْهُدَاءَةُ [el-hudâ’et] (bi-fethi’l-hâ’ fi’l-ûlâ ve zammi’l-hâ’i ve’d-dâli fi’s-sâniyeti ve fethi’l-hâ’i ve’l-meddi fi’s-sâlis) Ârâm kılmak; yukâlu: هَدَأَ هَدْءًا وَهُدُوءًا وَهُدَاءَةً مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ أَيْ سَكَنَ Ve sükûn ma’nâsından me’hûzdur; أَتَانَا فُلَانٌ وَقَدْ هَدَأَتِ الرِّجْلُ dedikleri ya’nî geç vakt oldu ayaklar sâkin olduğundan ve أَتَانَا وَقَدْ هَدَأَتِ الْعُيُونُ ve أَتَانَا فُلَانٌ هُدُوءًا derler kaçan ki bir uykudan sonra gelse ve بَعْدَ هُدْءٍ مِنَ اللَّيْلِ ve بَعْدَ هُدْأَةٍ مِنَ اللَّيْلِ dedikleri geceden bir kıt’a geçtikten sonra ve بَعْدَمَا هَدَأَ النَّاسُ derler halk uykuya vardıktan sonra ma’nâsına.