اَلْهِبَّةُ [el-hibbet] (hâ’nın kesriyle) Hâl ü şân ma’nâsınadır; yukâlu: إِنَّهُ لَحَسَنُ الْهِبَّةِ أَيِ الْحَالِ Ve bez ve mendil pâresine denir. Cem’i هِبَبٌ [hibeb] gelir, عِنَبٌ ['ineb] vezninde. Ve kılıcın darîbeye işleyip nâfiz ve kâr-ger olması hâletine denir;yukâlu: سَيْفٌ ذُو هِبَّةٍ أَيْ ذُو مَضَاءٍ Ve nüfûz ve sihr hengâmından bâki kalan bir sâ’at-i zamânîye denir. Ve zamândan bir müddet-i gayr-i mahdûdeye denir; tekûlu: عِشْنَا هِبَّةً مِنَ الدَّهْرِ أَيْ حِقْبَةً Ve işbu iki ma’nâ-yı ahîrde hâ’nın fethiyle de câ’izdir.

اَلْحِبَّةُ [el-hibbet] (hâ’nın kesriyle) Sebzevât ve reyâhîn ya’nî çiçeklerin tohumlarına denir; ‘alâ-kavlin bir hurde nebâttır ki otluklar aralığında nâbit olur yâhûd her nev’den hubûb-ı muhtelifeye denir, meselâ buğday ve arpa ve mercimek makûlesi hubûb müctemi’ oldukta ona حِبَّةٌ [hibbet] ıtlâk olunur; ‘alâ-kavlin sahrâda biten otların tohumuna denir yâhûd cemî’-i nebâtın tohumlarına denir. Müfredi حَبَّةٌ [habbet]tir hâ’nın fethiyle. Yâhûd tohumsuz biten nebâtın tohumuna حِبَّةٌ [hibbet] denir kesr ile. Ve tohumla biten nebâtın tohumuna حَبَّةٌ [habbet] denir fethle. Ve birbiri üzere yığılıp mütekessir olan otluğa denir; 'alâ-kavlin sebzevâtın kurusuna denir. Ve حِبَّةٌ [hibbet] Esâmîdendir: Ya’kûb b. hibbe, İmâm Ahmed hazretlerinden rivâyet-i ehâdîs eylemiştir.

اَلْحِبَّةُ [el-hibbet] (hâ’nın kesriyle) Sahrâda biten tohumlardır ki kût olur kısmı değillerdir. Ve fi’l-hadîsi: “فَيَنْبُتُونَ كَمَا تَنْبُتُ الْحِبَّةُ فِي حَمِيلِ السَّيْلِ” Ya’nî sel götürdüğü toprakta biten dâne gibidir. Ve حَمِيلٌ [hamîl] hâ-i mühmele ile götürülmüş ma’nâsınadır. Cem’i اَلْحِبَبُ [el-hibeb] gelir hâ’nın kesri ve bâ’nın fethiyle.