(a. s.) : hîlekâr, aldatıcı, kurnaz, (bkz. : habb, hubb).

اَلْخِبُّ [el-hibb] (hâ’nın kesriyle) Bir mevzi’ adıdır. Ve خِبٌّ [hibb] Deryâ telâ’ub edip cûş u hurûşa gelmek, هَيَجَانُ الْبَحْرِ [heyecânu’l-bahr] ma’nâsına, ke-mâ se-yuzkeru; hud’a ma’nâsından me’hûzdur. Ve hîle ve fend ve hidâ’ ve hubs ve gışş ma’nâlarınadır; tekûlu: خَبِبْتَ يَا فُلاَنُ خِبًّا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve nebât boylanıp uzamak ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ النَّبَاتُ خِبًّا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ اِذَا طَالَ وَارْتَفَعَ Ve buhl ve dınnet eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الرَّجُلُ اِذَا مَنَعَ مَا عِنْدَهُ Ve bâdiyede bedevî nâkesliğinden nâşî âyende ve revendeye mer’î ve ma’lûm olmamak için aşağı ve çukur yere konmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الرَّجُلُ اِذَا نَزَلَ الْمُنْهَبِطَ مِنَ اْلأَرْضِ لِيُجْهَلَ مَوْضِعُهُ بُخْلاً Ve deryâ oynayıp cûş u hurûşa gelmek ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الْبَحْرُ اِذَا اضْطَرَبَ Mü’ellif bunu tekrâr eylemiştir, meğer evvelki ismiyyete mahmûl ola, niteki Nihâye’de رَكِبَ الْبَحْرَ فَأَخَذَهُ خِبٌّ شَدِيدٌ ‘ibâretiyle mersûmdur. İşbu خِبٌّ [hibb] ve خِبَابٌ [hibâb]-ı âtî, fırtına dediğimiz olacaktır. Ve bir kimse haddâ’ ve kallâş ve dubaracı olmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَبَّ الرَّجُلُ اِذَا صَارَ خَدَّاعًا

vn. A loving, a liking.

اَلْحِبُّ [el-hibb] (kesr-i hâ’ ile) Kezâlik mahabbet ma’nâsına. Ve حَبِيبٌ [habîb] ma’nâsına dahi gelir, mislu: خِدْن [hidn] ve خَدِين [hadîn] ki خِدْن [hidn] ve خَدِين [hadîn] dahi حَبِيبٌ [habîb] ma’nâsınadır.

اَلْخِبُّ [el-hibb] (bi’l-kesri) Şol kimsedir ki hîle ve hud’a sâhibi ola. Ve خِبٌّ [hibb] Kezâlik hîle ve hud’a kılmak; yukâlu: خَبِبْتَ يَا رَجُلُ تَخَبُ خِبَّا مِثْلُ عَلِمْتَ تَعْلَمُ عِلْمًا