اَلْهَوَاءُ [el-hevâ’] (سَمَاءٌ [semâ’] vezninde) Yer ile gök arasına denir,جَوٌّ [cevv] ma’nâsına. Şârih der ki ‘inde’t-tahkîk ‘anâsır-ı erba’a aksâmındandır ki kürre-i nârdan aşağı ve mâ’ ve türâbdan yukarı, cirm-i basît ve hârr ve ratb ve şeffâf velatîf ve müteharriktir. İntehâ. Ve هَوَاءٌ [hevâ’] Bir nesne ile memlû ve meşgûl olmayıp mutlakan fârig ve hâlî olan yere ıtlâk olunur. Kâle’ş-şârih ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَأَفْئِدَتُهُمْ هَوَاءٌ﴾ أَيْ لَا عُقُولَ لَهُمْ Ve korkak ve cebân adama ıtlâk olunur, kalbi cür’etten hâlî olduğu için.