اَلْحَيَاءُ [el-hayâ’] (hâ’nın fethi ve elifin meddiyle) Tevbe ve rücû’ ma’nâsınadır; yukâlu: حَيِيَ مِنْهُ حَيَاءً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا تَابَ Ve utanmak, şerm ma’nâsınadır; yukâlu: حَيِيَ مِنْهُ إِذَا احْتَشَمَ

اَلْحَيَاءُ [el-hayâ’] (hâ’nın fethi ve elifin meddiyle) Utanmak, Ebû Zeyd rivâyeti üzere; tekûlu: حَيِيتُ مِنْهُ أَحْيَا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا اسْتَحْيَيْتَ Ve fi’l-i mâzînin cem’inde حَيُوا dersin, nitekim خَشِيَ kelimesinin cem’inde خَشُوا dersin. Sîbeveyhi eyitti: حَيُوا den iltikâ’-i sâkineynden ötürü yâ hazf olundu, zîrâ vâv cem’-i sâkinedir ve yâ hareketi zamme oldu,ضَرَبُوا nun yâ’sı mazmûm olduğu gibi ve yâ üzerine zamme sakîl olduğu tahfîf olunmakla ictimâ’ sâkineyn lâzım gelmeğin tahfîf olunduktan sonra bâkî kalan yâ li-ecli’l-vâv mazmûm kılındı. Ve ba’zılar حَيُّوا dediler teşdîdiyle kelimeyi idgâm üzerine terk etmekle. Ve حَيَاء [hayâ’] Nâkanın fercine dahi derler.Nüsah-ı Cevherî’de فَرْجُ نَاقَةٍ bedeline رَحِمُ نَاقَةٍ düşmüştür, galattır.