s. (pl. خصور) 1. The waist of the body. 2. A flank. 3. The arch of the foot. 4. The tail of an arrow.

اَلْحَسْرُ [el-hasr] (hâ’nın fethi ve sîn’in sükûnuyla) Açmak, keşf ma’nâsına; yukâlu: حَسَرْتُ كُمِّي عَنْ زِرَاعِي أَحْسِرُهُ حَسْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي أَيْ كَشَفْتُ Ve yorulmak ma’nâsına da gelir; أَعْيَا gibi; yukâlu: حَسَرْتُهُ أَنَا حَسْرًا يَتَعَدَّى وَلَا يَتَعَدَّى

vn. 1. A taking away, removing. 2. A peeling, a taking off the bark or outer covering. 3. A stripping; a fleecing by importunity. 4. An over-working a beast. 5. A being or becoming over-fatigued.

vn. 1. An erring a deviating. 2. A going to ruin. 3. A suffering loss. 4. A losing faith and hopes of salvation.

vn. 1. A surrounding, enclosing, shutting in, confining. 2. A restraining, a preventing. 3. A restricting. 4. A being constipated or having a suppression of urine.

Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre حَشْرٌ [haşr] bir cemâ’ati makarr ve me’vâlarından nefîr üzere iz’âc ve ihrâc eylemeğe mevzû’dur, ba’dehu cemâ’at mülâsebesiyle cem’ ma’nâsında isti’mâl olundu. Ve latîf ve nâzük olan kulağa ve ok yeleğine vasf oldu, hiddet ve intişârı ‘alâkasıyla, ya’nî ince ve dik olmakla gûyâ ki uzunluğuna yerinden münza’ic olmuştur. İntehâ. Ve حَشْرٌ [haşr] Kezâlik latîf ve nâzük olan ok yeleğine denir; yukâlu: قُذَّةٌ حَشْرٌ أَيْ لَطِيفٌ Ve ince ve nâzük olan temrene de vasf olur; yukâlu: سِنَانٌ حَشْرٌ أَيْ دَقِيقٌŞârih der ki mutlakâ vech-i mezkûr üzere latîf ve nâzük şey’e حَشْرٌ [haşr] ıtlâk olunur. Ve حَشْرٌ [haşr] Masdar olur, temreni ve sâ’ir nesneyi ince ve nâzük kılmak ma’nâsına; yukâlu: حَشَرَ السِّنَانَ حَشْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالْأَوَّلِ إِذَا دَقَّقَهُ وَلَطَّفَهُ Ve cem’ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: حَشَرَ النَّاسَ إِذَا جَمَعَهُ Ve bir adamı vatanından iclâ’ ve ib’âd eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: حَشَرَ فُلاَنًا إِذَا جَلاَهُ عَنْ وَطَنِهِ [Ve] جَلَأٌ mâddesi müte’addî ve lâzım gelir. Ve kurak ve kıtlık sene hayvânları süpürü kırıp geçirmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: حَشَرَتِ السَّنَةُ الشَّدِيدَةُ الْمَالَ إِذَا أَحْجَفَتْهَا وَأَهْلَكَتْهَا Ve bir adamın zekeri yâhûd karnı pek iri ve büyük olmakla önünde dikilip durmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: حُشِرَ فُلاَنٌ فِي ذَكَرِهِ وَفِي بَطْنِهِ عَلَى بِنَاءِ الْمَجْهُولِ إِذَا كَانَا ضَخْمَيْنِ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ Kezâlik bir adamın başı pek büyük ve şedîd olmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: حُشِرَ فِي رَأْسِهِ إِذَا اعْتَزَّهُ ذَلِكَ وَكَانَ أَضْخَمَهُ Ve حَشْرٌ [haşr] Esâmîdendir: Sâlim b. harmele b. haşr ve 'Attâb b. Ebi’l-haşr ashâbdandır.

iz. ar. 1. Toplama, bir yere biriktirme. 2. Kıyâmet gününde emvâtın bi’l-ihyâ amellerine bakılmak için bir yere toplanmaları: şühedâ ile haşrolmak. 2. Emvâtın haşr olunacağı zaman, kıyâmet: haşre dek = kıyâmete kadar; rûz-ı haşr = kıyâmet günü.

(a. i.) : 1) sıkıştırma, dar bir yerin içine alma. 2) hareketten menetme, etrafım çevirme. 3) mahsus kılma, kılınma, 4) vakfetme, tahsîs etme. 5) Zaman ayırma. 6) konuşurken veya; okurken tutulup kalma.

اَلْخَشْرُ [el-haşr] (حَشْرٌ [haşr] vezninde) Ba’de’t-ta’âm sofrada ve tepside döküntü ve silkinti komak ma’nâsınadır; yukâlu: خَشَرَ الرَّجُلُ خَشْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا أَبْقَى عَلَى الْمَائِدَةِ الْخُشَارَةَ Ve bir nesnenin خُشَارَةٌ [huşâret]ini izâle ile temyîz ve pâkîze kılmak ma’nâsına olmakla zıdd olur; yukâlu: خَشَرَ الشَّيْءَ إِذَا نَقَّى عَنْهُ خُشَارَتَهُ Ve ta’âm makûlesine hırs ve izhâr-ı fart-ı iştihâ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: خَشَرَ الرَّجُلُ إِذَا شَرِهَ

vn. A fluid’s being or becoming thick, turbid or viscid.