اَلْخَشْيُ [el-haşy] (hâ’nın fethi ve kesri ve şîn’in sükûnuyla) ve اَلْخَشْيَةُ [el-haşyet] ve اَلْخَشَاةُ [el-haşât] (hâ’ların fethiyle) ve اَلْمَخْشَاةُ [el-mahşât] (مَرْمَاةٌ [mermât] vezninde) ve اَلْمَخْشِيَةُ [el-mahşiyet] (مَنْزِلَةٌ [menzilet] vezninde) ve اَلْخَشَيَانُ [el-haşeyân] (fetehâtla) ve اَلتَّخَشِّي [et-tehaşşî] (تَفَعُّلٌ [tefa’’ul] vezninde) Korkmak ma’nâsınadır; yukâlu: خَشِيَهُ خَشْيًا وَخَشْيَةً وَخَشَاةً وَمَخْشَاةً وَمَخْشِيَةً وَخَشَيَانًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَتَخَشَّاهُ إِذَا خَافَهُ Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre bu mâdde ta’zîme mümtezic havf ma’nâsına mevzû’dur, nâsın padişâh ve vâlî ve eb makûlesinden havfı gibi ve ekserî korktuğu nesneye 'an-‘ilmin vâki’ olur.