اَلْحَسَدُ [el-hased] (fethateynle) ve اَلْحُسُودُ [el-husûd] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) ve اَلْحَسَادَةُ [el-hasâdet] (سَحَابَةٌ [sehâbet] vezninde) Bir fâdıl ve mütena’’im adamın ni’meti ve fazîleti kendisine mütehavvil olmasını yâhûd ondan zâ’il ve meslûb olmasını temennî eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: حَسَدَهُ الشَّيْءَ وَحَسَدَ عَلَيْهِ حَسَدًا وَحُسُودًا وَحَسَادَةً مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالْأَوَّلِ إِذَا تَمَنَّى أَنْ تَتَحَوَّلَ إِلَيْهِ نِعْمَتُهُ وَفَضِيلَتُهُ أَوْ يُسْلَبَهُمَا Şârih der ki gıbta ile farkı bu cihettendir, zîrâ غِبْطَةٌ [gibtat] bir adamın nâ’il olduğu ni’metin misli kendide dahi olmağı temennî eylemektir, yine o adamda o ni’met ber-karâr olmak üzere. Ehl-i 'azîmet bunu da mahzûrâttan 'add ederler. Ve غِبْطَةٌ [gibtat]a hased ıtlâkı ‘örf-i evvelde şâyi’ idi. Hattâ mü’ellif غِبْطَةٌ [gibtat]ı حَسَدٌ [hased] ile de tefsîr eylemiştir. İntehâ. Ve tekûlu: حَسَدَنِيَ اللهُ إِنْ كُنْتُ أَحْسُدُكَ أَيْ عَاقَبَنِي عَلَى الْحَسَدِ Pes cezâ-i hased hased ile tesmiye olunmuştur, niteki cezâ-i seyyi’e ile müsemmâdır.