(a. i.) : 1) soyma. 2) boşanma. 3) tahttan indirme.

اَلْحَلْءُ [el-hal’] (hâ’nın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Kamçı ile yâ gayrı ile vurmak; tekûlu: حَلَأْتُهُ بِالسَّوْطِ وَحَلَأْتُهُ بِالسَّيْفِ إِذَا ضَرَبْتَهُ بِهِ Ve i’tâ ma’nâsına da gelir; tekûlu: حَلَأْتُهُ مِائَةَ دِرْهَمٍ إِذَا أَعْطَيْتَهُ

اَلْخَلْءُ [el-hel’] (bi-fethi’l-hâ’ ve’s-sukûn) ve اَلْخِلَاءُ [el-hilâ’] (bi’l-kesri ve’l-medd) حَرُونٌ [harûn] olmak ve 'inâd etmek; yukâlu: خَلَأَتِ النَّاقَةُ أَيْ حَرَنَتْ وَبَرَكَتْ مِنْ غَيْرِ عِلَّةٍ كَمَا يُقَالُ فِي الْجَمَلِ أَلَّحَ وَفِي الْفَرَسِ حَرَنَ Ve fi’l-hadîsi: مَا خَلَأَتْ وَلَا حَرَنَتْ وَلَكِنْ حَبَسَهَا حَابِسُ الْفِيلِ

اَلْخَلْعُ [el-hal’] (hâ’nın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Bir nesneyi bir nesneden izâle etmek; yukâlu: خَلَعَ ثَوْبَهُ وَنَعْلَهُ وَقَائِدَهُ خَلْعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Ve sâhib-i surâhقَائِدَهُ yu bu makâmda “mûze” ile tefsîr etmiştir ve lâkin قَائِدٌ [kâ’id]in o ma’nâya gelmesi zâhir değildir. Ve ba’zı nüsah-ı Cevherî’de lafz-ı قَائِدٌ sonradan yazılmıştır, gâlibâ makâma çendân mülâyemeti olmadığı için tarh olunmuştur. Ve خَلْعٌ [hal’] خِلْعَةٌ [hil’at] giydirmeğe dahi derler; yukâlu: خَلَعَ عَلَيْهِ خِلْعَةً ve yukâlu: خُلِعَ الْوَالِي إِذَا عُزِلَ Ve خَلْعٌ [hal’] Şol ete derler ki havâyicle pişirilip dağarcığa kona. Ve ekinin başı huşûnet bağlamağa dahi derler; yukâlu: خَلَعَ السُّنْبُلُ أَيْ صَارَ لَهُ سَفًّا Ve سَفٌّ [seff] sîn-i mühmele ile ve fâ ile ekin baş bağlayıp etrâfı huşûnet üzere olmak. Ve oğlanın zekeri büyük olmak ma’nâsına da gelir; yukâlu: خَلَعَ الْغُلَامُ إِذَا كَبِرَ زُبُّهُ