اَلْحَفْرُ [el-hafr] (hâ’nın fethi ve fâ’nın sükûnuyla) ve اَلْإِحْتِفَارُ [el-ihtifâr] (hemzenin kesriyle) Kazmak; yukâlu: حَفَرْتُ الْأَرْضَ أَحْفِرُهَا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَاحْتَفَرْتُ الْأَرْضَ Ve حَفْرٌ [hafr] Arıklatmak ma’nâsına da gelir; yukâlu: حَفَرَهُ حَفْرًا أَيْ هَزَلَهُ وَيُقَالُ مَا حَامِلٌ إِلَّا وَالْحَمْلُ يَحْفُرُهَا إِلَّا النَّاقَةَ فَإِنَّهَا تَسْمَنُ عَلَيْهِ Ve حَفْرٌ [hafr] Diş dibinde olan çürüğe dahi derler; tekûlu: فِي أَسْنَانِهِ حَفْرٌ يُقَالُ حَفَرَتْ تَحْفِرُ مِثْلُ كَسَرَ يَكْسِرُ كَسْرًا إِذَا فَسَدَتْ أُصُولُهَا Ve Cevherî’nin bu ta’bîrinden fehm olunur ki كَسَرَ fi’l-i lâzım dahi gele, meger ki murâd mücerred bâbın beyân ola. Ve Ya’kûb eyitti: حَفْرٌ [hafr] şol sivilcelerdir ki dişler dibinde çıkar; yukâlu: أَصْبَحَ فَمُ فُلَانٍ مَحْفُورًا