اَلْخَبْتُ [el-habt] (hâ’nın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) Şol düz yere derler ki kumlu ola. Ve خَبْتٌ [habt] Kezâlik bir suyun ismidir ki Kelb kabîlesine mensûbdur.

اَلْخَبْطُ [el-habt] (hâ’nın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) Karıştırmak; yukâlu: خَبَطَ الْبَعِيرُ الْأَرْضَ بِيَدِهِ خَبْطًا ضَرَبَهَا Ve minhu kîle: خَبْطَ عَشْوَاءَ Ya’nî bir kimse bir emrde hidâyet üzere olmasa خَبَطَ خَبْطَ عَشْوَاءَ derler. Ve عَشْوَاءُ [‘aşvâ’] 'ayn-ı mühmelenin fethi ve elifin kasrıyla şol nâkadır ki basarında za’f olmağın bir nesneden sakınmaz. Ve خَبْطٌ [habt] Bir kimse uyumak için kendi nefsini kanda olursa bırakmağa dahi derler; yukâlu: خَبَطَ الرَّجُلُ إِذَا طَرَحَ نَفْسَهُ حَيْثُ كَانَ لِيَنَامَ Ve خَبْطٌ [habt] 'Asâ ile ağacı vurmağa da derler, yaprağı düşsün diye. Ve خَبْطٌ [habt] Bir kmiseyi bilmeden ihsân etmeğe dahi derler; yukâlu: خَبَطْتُ الرَّجُلَ إِذَا أَنْعَمْتَ عَلَيْهِ مِنْ غَيْرِ مَعْرِفَةٍ بَيْنَكُمَا Ve خَبْطٌ [habt] Davarın uyluğu üzerine arkırı dâg çekmeğe dahi derler; tekûlu: خَبَطَ بَعِيرَهُ

vn. 1. One’s deed or work’s availing nothing. 2. One’s blood’s going unrevenged and unatoned for.

اَلْحَبْطُ [el-habt] (hâ’nın fethi ve bâ’nın sükûnuyla) ve اَلْحُبُوطُ [el-hubût] (zammeteynle) 'Amelin sevâbı bâtıl olmak; yukâlu: حَبَطَ عَمَلُهُ حَبْطًا وَحُبُوطًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا بَطَلَ ثَوَابُهُ

s. (pl. خبوت) A hollow tract, a lowlying basin.

اَلْهَبْطُ [el-habt] (حَبْطٌ [habt] vezninde) Aşağıya indirmek ma’nâsınadır; yukâlu: هَبَطَهُ هَبْطًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَنْزَلَهُ Ve maraz ve 'illet bir kimsenin vücûdunu eritip zebûn ve mehzûl eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: هَبَطَ الْمَرَضُ لَحْمَهُ إِذَا هَزَلَهُ Ve bir kimseye vurmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: هَبَطَ فُلاَنٌ إِذَا ضَرَبَهُ Ve bir beldeye duhûl eylemek ma’nâsına müsta’meldir, gûyâ ki belde-i uhrâdan oraya nüzûl eyler; yukâlu: هَبَطَ بَلَدَ كَذَا إِذَا دَخَلَهُ Ve bir beldeye bir adamı duhûl ettirmek ma’nâsına müte’addî olur; yukâlu: هَبَطَهُ إِلَى بَلَدِ كَذَا إِذَا أَدْخَلَهُ Ve bir metâ’ın kıymetini eksiltmek ma’nâsınadır; yukâlu: هَبَطَ اللهُ ثَمَنَ السِّلْعَةِ إِذَا نَقَصَهُ Ve eksilmek ma’nâsınadır; yukâlu: فِيهِ هَبْطٌ أَيْ نُقْصَانٌ Ve bir şerr ve kerîheye uğramak ma’nâsınadır. Kâle’ş-şârih ve fi’l-hadîsi: “اَللَّهُمَّ غَبْطًا لاَ هَبْطًا” أَيْ نَسْأَلُكَ الْغِبْطَةَ وَنَعُوذُ بِكَ مِنَ الذُّلِّ وَالنَّقْصِ وَالْإِنْحِطَاطِ

iz. ar. Mübâhasede iskât etmek manasıyla kullanılıyorsa da maânî-i Arabiyesi başkadır.

(a. i.) : 1) iptal etme, bozma. 2) bir bahiste birini susturma, ağzını kapama.

iz. ar. Yanılma, hata. n. [asıl manası körcesine önünü görmeyerek basıp yürümedir.]

vn. 1. A beating, a striking. 2. The devil’s smiting one by paralysis, or by madness, etc. 3. A journeying blindly, especially by night.