اَلْفُرْهُ [el-furh] (fâ’nın zammı ve râ’nın sükûnuyla) Kezâlik cem’i, بَازِلٌ [bâzil] ile بُزْلٌ [buzl] gibi civân olan deve ma’nâsına ve حَائِلٌ [hâ’il] ile حُولٌ [hûl] gibi hâmile olmayan davar ma’nâsına. Ve at için فَارِهٌ demezler رَائِعٌ [râ’i’] ve جَوَادٌ [cevâd] derler. Ve Asma’î, 'Adiyy b. Zeyd’i ata فَارِهٌ dediği için ba’zı eş’ârında tahti’e edip at ahvâlin bilmez imiş dedi, lâkin Asma’î’nin bu kelâmı kendi at fenninde mâhir olduğın iş’âr olur ve illâ fasîha lâzım olan vücûh-ı isti’mâlâtı bilmektir, at ahvâlin gerek bilsin gerek bilmesin.

اَلْإِفْرَاهُ [el-ifrâh] (hemzenin kesri ile) Nâka yürügen evlâd doğurmak; yukâlu: أَفْرَهَتِ النَّاقَةُ إِذَا كَانَتْ تُنْتَجُ الْفُرْهَ Ve فُرْهٌ [furh] (zamm-ı fâ’yla) فَارِهٌ [fârih]in cem’idir, ke-mâ merre.