iz. ar. 1. Tutma, add ve itibâr etme, bir dava ve meseleyi onun üzerine binâ etmek üzere bir şeye sahîh ve vâki‘ ve mevcut nazarıyla bakma, takdîr: taksîm olunacak bin liramız var farz edelim; burada on metre irtifâ‘ında bir sütûn farz edin; farz edin ki ben râzı oldum; فرض محال farz-ı muhâl = sıhhat ve vukuu mümkün olmayan bir şeyin sahîh ve vâki‘ add olunması: farz-ı muhâl olarak kürre-i arz hareketten dursa. 2. Ahkâm-ı dîniyyeden nass-ı kerîmle ve delîl-i kat‘î ile müsbet olup icrâsı vâcip olanı, sünnet mukâbili: salât her bir müslim-i bâliğ için farzdır. فرض عین farz-ı ayn = edâsı bilâistisnâ kâffe-i müslimîne lâzım olan farz. فرض كفایه farz-ı kifâye = edâsı yalnız şerâitini hâiz olanlara lâzım bulunan farz. 3. mc. Farz imiş gibi edâsı elzem olan şey, vâcip, zarûrî, nâ-çâr: bu işi görmek bize farz oldu; ebeveyne hizmet etmek evlat için farz-ı ayndır; üzerime farz değildir = vazifem değildir, ne vazifem?