اَلْفَضْلُ [el-fadl] (fâ’nın fethi ve dâd-ı mu’cemenin sükûnuyla) Ziyâde ma’nâsınadır ki artmağa ve artığa denir, نَقْصٌ [naks] mukabilidir; cem’i فُضُولٌ [fudûl] gelir; yukâlu: بِهِ عَلَيْهِ فَضْلٌ أَيْ ضِدُّ نَقْصٍ Ve masdar olur, artmak ma’nâsınadır; yukâlu: فَضَلَ الشَّيْءُ وَفَضِلَ فَضْلًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالرَّابِعِ ضِدُّ نَقَصَ Ve bunda bir lügat dahi vardır ki bâb-ı râbi’ ile bâb-ı evvelden mürekkebdir, mâzîde kesreteyn ve muzâri’de zammıyla “فَضِلَ-يَفْضُلُ” denir. Ve bu tedâhulu’l-lugateyn kabîlindendir. Ve فَضْلٌ [Fadl] Huzeyl kabîlesi yurdunda bir dağın adıdır. Ve Fadl b. 'Abbâs ashâbdandır. Ve فَضْلٌ [Fadl] muhaddisînden bir cemâ’atin ismidir. Ve فَضْلٌ [fadl] Bir nesnenin bakiyyesine denir ki artık ta’bîr olunur, فَضْلَةٌ [fadlet] gibi, ke-mâ se-yuzkeru. Ve masdar olur, bir nesneden bakiyye kalmak ma’nâsına; yukâlu: فَضَلَ الشَّيْءُ كَنَصَرَ وَفَضِلَ كَحَسِبَ فَضْلًا إِذَا بَقِيَ مِنْهُ شَيْءٌ

اَلْفَضْلُ [el-fadl] (fâ’nın fethi ve dâd-ı mu’cemenin sükûnuyla) Bir nesne ziyâde olmak.