i. [aslı: ايرمك irmek’den iren.] Yetişen, vâsıl. n. ≡ cm. erenler = kurb-ı Hakka ve derece-i velâyete nâil olanlar, vâsilîn, kâmilîn: erenlerin himmetiyle ≡ fd. Gibi: erenler! Gibi: erenler! Yâ hû! Pîrim.

اَلْأَرَنُ [el-eren] (fethateynle) ve اَلْأَرِينُ [el-erîn] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) ve اَلْإِرَانُ [el-irân] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Cünbüşlenip neşâtlanmak ma’nâsınadır; yukâlu: أَرِنَ الرَّجُلُ أَرَنًا وَأَرِينًا وَإِرَانًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا نَشِطَ

s. One who has arrived at the truth, who has obtained a spiritual union with God (in the dervish creed) ; a brother dervish.

اَلْأَرَنُ [el-eren] (fethateynle) Deve neşât üzere olmak; yukâlu: أَرِنَ الْبَعِيرُ يَأْرَنُ أَرَنًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا مَرِحَ مَرَحًا