iz. ar. cm: âdâb. 1. Terbiye, hüsn-i ahlâk ve etvâr-ı münâsibe. 2. Zerâfet, naziklik. 3. Hicâb, hayâ. 4. Setr-i edeb ve terbiye iktizâsından olan yerler, avret: edeb yerleri. 5. Edebiyat ilmi ki hikâyât ve emsâl ve ahlâk ile eş‘âr ve lisân tahsîline alet olan sarf, nahv, ma‘ânî, lugat vesaire ulûm-i câmi‘dir.

الأَدَبُ [el-edeb] (fethateynle) Zarâfet ve usluluk ki nâsla kavlen ve fi’len lutf-ı mu’âmele ve hüsn-i münâvele eylemekten 'ibârettir. Fârisîde ferheng denir; yukâlu: بِهِ أَدَبٌ أَيْ ظَرْفٌ وَحُسْنُ تَنَاوُلٍ

s. pl. اداب 1. Discipline of the mind, training, education, learning, accomplishments. 2. Breeding, manners, politeness; respectfulness, modesty. 3. Philological science, especially as applied to the Arabic language and vast literature, prose and verse, sacred and profane. 4. A usually observed mode of action, a rule or custom.

اَلْأَدَبُ [el-edeb] (fethateynle) Bir kimsenin nefsi mü’eddeb olmağa derler. Ve ta’allüm-i 'ilme dahi derler; yukâlu: أَدُبَ الرَّجُلُ إِذَا اكْتَسَبَ الْعِلْمَ