اَلشُّخُوصُ [eş-şuhûs] (zammeteynle) ve اَلْأَشْخَاصُ [el-eşhâs] (hemzenin fethiyle) Cem’-i kesreti. Cevherî’nin bu ta’bîrinden fehm olunur ki أَفْعَالٌ [ef’âl]ın makâm-ı kesrette isti’mâli şâyi’ ola. Ve شُخُوصٌ [şuhûs] İrtifâ’ ma’nâsına da gelir; yukâlu: شَخَصَ شُخُوصًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ Ve شُخُوصٌ [şuhûs] Bir şehrden bir şehre gitmeğe dahi derler; yukâlu: شَخَصَ مِنْ بَلَدٍ إِلَى بَلَدٍ شُخُوصًا إِذَا ذَهَبَ Ve gözü açıp kıpmamağa dahi derler; yukâlu: شَخَصَ بَصُرُهُ إِذَا فَتَحَ عَيْنَيْهِ وَجَعَلَ لَا يَطْرِفُ Ya’nî gözü dikilse kalsa ve شُخِصَ بِهِ derler binâ-i mechûl üzere, kaçan bir kimseye bir nesne ıztırâb verse.