اَلضِّيحُ [ed-dîh] (dâd’ın kesriyle) ضِحٌّ [dihh] ma’nâsınadır ki güney yere denir. Ve ضِيحٌ [dîh] kelimesi رِيحٌ [rîh] lafzına itbâ’ ve müzâvece ile zikr olunur, niteki ضِحٌّ [dihh] mâddesinde beyân olunur. Mü’ellif ضِيحٌ [dîh] lafzını orada 'âmmeye 'azv eylemekle burada ضِحٌّ [dihh] ma’nâsına da zikr eyledikten sonra رِيحٌ [rîh] lafzına da müzâvic eylemiştir, meğer ki وِإِتْبَاعٌ لِلرِّيحِ kavli اَلضِّحُّ kavline 'atf-ı tefsîr tertîb oluna ki mahz-ı tekellüftür ve irtikâb olunmadığı sûrette tenâkuz derkârdır. Kaldı ki İbn Esîr işbu: “لَوْ مَاتَ كَعْبٌ عَنِ الضِّحِّ وَالرِّيحِ لَوَرِثَهُ الزُّبَيْرُ” hadîsinde ve يُرْوَى عَنِ الضِّيحِ 'unvânıyla da mervî olduğunu tasrîh ve bu rivâyet sahîh olduğu sûrette ضُحَى الشَّمْسِ kavlinden maklûb olur diye beyân eylemiştir.