اَلْجَدْعُ [el-ced’] (صَدْعٌ [sad’] vezninde) Bir kimseyi zindâna koyup habs eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: جَدَعَهُ جَدْعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا حَبَسَهُ وَسَجَنَهُ Ve bir adamın burnunu yâhûd kulağını yâ elini yâ dudağını kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: جَدَعَ فُلاَنًا إِذَا قَطَعَ أَنْفَهُ أَوْ أُذُنَهُ أَوْ يَدَهُ أَوْ شَفَتَهُ Şârih der ki kat’-ı enfte hâstır, sâ’irleri tecevvüzdür ve yukâlu: جَدَعَ أَنْفَهُ أَوْ أُذُنَهُ Ve çocuğu bed gıdâ ile beslemek ma’nâsına müsta’meldir ki radâ’dan ve salâhtan munkatı’ olur; yukâlu: جَدَعَتِ الصَّبِيَّ أُمُّهُ إِذَا أَسَاءَتْ غِذَاءَهُ Ve tekûlu’l-‘Arab: جَدْعًا لَهُ أَيْ أَلْزَمَهُ اللهُ الْجَدْعَ Ya’nî beddu’â mevki’inde جَدْعًا لَهُ derler ki “Hak ta’âlâ onu dâ’imâ hayrdan maktû’ ve nâkıs ve ma’yûb eylesin demektir.” Fi’li lâzımu’l-izmârdır.