iz. ar. cm. ebniyye. 1. Yapı yapma, te’sîs: bir büyük mektep binâ etti. 2. Dayama, isnâd, bir davayı veya meseleyi bir şeyin üzerine kondurma: bu davayı neye binâ ediyorsunuz? [bu iki manada masdariyeti muhâfaza eder.] 3. Yapı, mimarlık eseri olarak duvarcı ve dülger ma’rifetiyle vücûda gelmiş mesken vesâire, her nev’i eser-i mi’mâriye: güzel bir binâdır; kâr-gîr, ahşap binâ; ebniye-i âliye; ebniye-i emîriye. 4. d. Fiilin mana cihetince tenevvu’u, müteaddî ya lâzım yâhut mutâvaat vesâire olması. 5. bh. Sefâinin ahşap kısmı, teknesi; binâ emîni = sefâin teknelerinin inşaatına nezâret eden memur.