اَلْبِضُّ [el-bidd] (bâ’nın kesriyle) Kendiden nesne taleb olunan kimse sarâhaten “lâ” demeyip “lâ” işâretiyle dudağını birbirine yâhûd dilini damağına vurmak ma’nâsınadır ki “cık” diye öttürür; onun için tâlibe redd-i kat’î olmamakla ye’s-i küllî hâsıl olmaz, niteki مِضٌّ [midd] ve بِيضٌ [bîd] ve مِيضٌ [mîd] dahi bu ma’nâyadır evvellerin kesriyle; yukâlu: مَا عَلَّمَكَ أَهْلُكَ إِلاَّ مِضًّا وَبِضًّا وَبِيضًا وَمِيضًا وَهُوَ أَنْ يُسْئَلَ عَنِ الْحَاجَةِ فَيَتَمَطَّقَ بِشَفَتِهِ