(a. i. c. : ebvâ’) : 1) kulaç. 2) erişme, yetme. 3) kuvvet, kudret, beceriklilik. 4) şeref; kerem, vergili, verimli olma. Kasîr-ül-bâ’ : 1) kısa boylu; 2) beceriksiz; 3) zavallı. Tavîl-ül-bâ’ : 1) uzun kulaçlı; 2) gücü yeter; 3) eli açık; vergili, verimli.

اَلْبَاعُ [el-bâ’] Kulaç ta’bîr olunan mikdâra denir; cem’i أَبْوَاعٌ [ebvâ’] gelir; yukâlu: قَدَّرَهُ بِبَاعِهِ وَهُوَ قَدْرُ مَدِّ الْيَدَيْنِ Ve بَاعٌ [bâ’] Şeref ve şân ve kereme ıtlâk olunur; yukâlu: لِفُلاَنٍ سَابِقَةٌ وَبَاعٌ أَيْ شَرَفٌ وَكَرَمٌ

اَلْبَاءُ [el-bâ’] Hurûf-ı hecâdan bir harftir. Ve bâ’-i meksûr hurûf-ı cârredendir,fi’li mef’ûle îsâl içindir; tekûlu: مَرَرْتُ بِزَيْدٍ Ve isti’ânet için dahi olur; tekûlu: كَتَبْتُ بِالْقَلَمِ Ve gâh olur zâ’id dahi olur, ke-kavlihi ta’âlâ: ﴿وَكَفَى بِاللهِ شَهِيدًا﴾ (النساء، 79) ve ke-kavlike: حَسْبُكَ بِزَيْدٍ ve لَيْسَ زَيْدٌ بِقَائِمٍ Ve gâh olur kasem için dahi gelir. Ve kasemde asl bâ’dır. Ve bâ asl olduğuna delîl budur ki muzhere ve muzmere dâhil olur; tekûlu: بِاللهِ لَقَدْ كَانَ كَذَا وَتَقُولُ فِي الْمُضْمَرِ بِهِ لَأَفْعَلَنَّ

اَلْبُوعُ [el-bû’] (bâ’nın fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Kulaçlamak; yukâlu: بُعْتُ الْحَبْلَ أَبُوعُهُ بَوْعًا إِذَا مَدَدْتَ بَاعَكَ بِهِ كَمَا تَقُولُ شَبَرْتُهُ مِنَ الشِّبْرِ Ya’nî karışladım mahallinde شَبَرْتُهُ dedikleri gibi. Ve بَاعٌ [bâ’] Şeref ve kereme dahi ıtlâk olunur. Ve بَاعَ الْفَرَسُ فِي جَرْيِهِ dahi derler, kaçan adımın seyrek atsa. Ve bu nâkada dahi isti’mâl olunur.

اَلْبَاعُ [el-bâ’] Kulaç ki iki el uzunu mikdârıdır.