اَلْعَزَاءُ [el-‘azâ’] (سَمَاءٌ [semâ’] vezninde) ve اَلتَّعْزُوَةُ [et-ta’zuvet] (tâ’nın fethi ve zây’ın zammıyla) İsmlerdir, sabr ve şekîb ma’nâsınadır ki bir belâ vukû’unda ceza’ ve feza’ ve şikâyet eylemeyip ferec ve mükâfâta intizâr ile tahammül edip katlanmaktan 'ibârettir; 'alâ-kavlin mutlak olmayıp hüsn-i sabr ve tahammül-i makbûl ma’nâsnadır; yukâlu: بِهِ عَزَاءٌ وَتَعْزُوَةٌ أَيْ صَبْرٌ أَوْ حَسَنُ الصَّبْرِ Ve عَزَاءٌ [‘azâ’] Sabr ve tahammül eylemek ma’nâsına masdar olur; yukâlu: عَزِيَ فُلَانٌ عَزًى مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا صَبَرَ عَلَى مَا نَابَهُ