is. ar. cm: alâ’ik. 1. İlişik, merbûtiyyet, râbıta: bizim işin o mesele ile alâkası yoktur; bu iki madde arasında bir gûne alâka var mıdır? 2. Râbıta-i kalbiyye, gönül bağlama, aşk, taaşşuk, muâşaka, sevdâ, sevgi: bir kıza alâkası vardı; bir görüşte kendisine alâka etti. 3. Münâsebet, irtibât, taalluk: onlarla benim hiçbir alâkam yoktur; kızını onun oğluna vererek kendisiyle alâka peydâ etti. 4. Mâlikiyyet, tasarruf, hakk-ı müdâhale, hisse: o çiftliğe, o madene sizin alâkanız var mıdır? || kim. Münâsebet. fr. affinite. || tıb. Bir uzvun derdinden, onun mukâbili olan diğer bir uzvun dahi müteellim olması. fr. Sympathie. || ed. Mana-yı mecâzî isti‘mâli için düşünülen münâsebet. ≡ cm. Revâbıt, insanın ilişiği olduğu işler, münâsebât: alâik-ı dünyeviye.

s. pl. For علاقی, q. v.

s. (pl. علائق) 1. A connection, tie, relationship. 2. The passion of love. 3. A lien; a claim.