اَلشَّمَعُ [eş-şema’] (fethateynle ve bunda mîm’in sükûnu lügat-ı müvellededir) Muma denir ki geceler şem’-dânda yanar, 'alâ-kavlin hâssatan bal mumuna denir, ondan bir parçaya شَمَعَةٌ [şeme’at] denir hâ’yla; yukâlu: جَاءَ بِالشَّمَعِ وَهُوَ الَّذِي يُسْتَصْبَحُ بِهِ أَوْ مُومُ الْعَسَلِ ve tekûlu: أَعْطِنِي شَمَعَةً أَيْ قِطْعَةً مِنَ الشَّمْعِ 'Abdullâh b. el-'Abbâs b. Cibrîl ve 'Osmân b. Muhammed ve Muhammed b. Bereke ve Ahmed b. Muhammed el-Bagdâdî eş-Şem’iyyûn muhaddislerdir. Gerçi ehl-i hadîs mîm’in sükûnuyla tekellüm ederler, lâkin savâb olan muharrek olmaktır.