الْجُزْءُ [el-cuz’] (cîm’in zammı ve zâ-yı mu’cemenin sükûnuyla) Bir nesnenin bir pâresine ve bir bölüğüne denir, بَعْضٌ [ba’d] ma’nâsına. Cîm’in fethiyle de lügattir. Cem’i أَجْزَاءٌ [eczâ’] gelir; yukâlu: هُوَ جُزْءٌ مِنْهُ أَيْ بَعْضٌ Ve جُزْءٌ [Cuz’] (cîm’in zammıyla) Bir mevzi’ adıdır. Ve bir kumluk adıdır. Ve جَزْءٌ [cez’] (cîm’in fethiyle) masdar olur, bölük bölük bölmek, قَسَّمَ [kasseme] ma’nâsına; yukâlu: جَزَأَ الشَّيْءَ جَزْءًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا قَسَّمَهُ أَجْزَاءً Ve kanâ’at ve iktifâ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: جَزَأَ بِالشَّيْءِ إِذَا اكْتَفَى بِهِ Ve bir nesneyi pekiştirip muhkem eylemek ma’nâsınadır, düğümü muhkem çekip bağlamak gibi; yukâlu: جَزَأَ الشَّيْءَ إِذَا شَدَّهُ Ve devâbb ve mevâşî ter ü tâze çayır otlamakla onunla su içmekten iktifâ ve istignâ eylemek ma’nâsınadır; yukâlu:جَزَأَتِ الإِبِلُ بِالرُّطْبِ عَنِ الْمَاءِ وَجَزِئَتْ جَزْءًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَالرَّابِعِ إِذَا قَنِعَتْ Ve جُزْءٌ [cuz’] (cîm’in zammıyla) Veled-i ünsâya ya’nî kız evlâdına ıtlâk olunur ki oğlan mukâbilidir; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَجَعَلُوا لَهُ مِنْ عِبَادِهِ جُزْءًا﴾ أَيْ إِنَاثًا Ya’nî “Melâ’ikeyi benât-ı hudâ i’tikâd ettiler.”