اَلْعُجْبُ [el-'ucb] ('ayn’ın zammıyla) Ahlâk-ı menhiyyeden zehv ve kibr ma’nâsınadır ki kendiyi görüp ve kendisini beğenmekten 'ibârettir; Fârisîde pindâr denir; yukâlu: بِهِ عُجْبٌ أَيْ زَهْوٌ وَكِبْرٌ Ve şol kimseye denir ki nisvân tâ’ifesiyle mücâleset ve mü’âneset eylemekten hoşlanıp pek mahzûz ola; 'alâ-kavlin zen-pâre olmakla mutlakan nisvândan hoşlanıp hazz eder ola. Bu ma’nâda 'ayn’ın harekât-ı selâsıyla lügattir; yukâlu: هُوَ عُجْبُ النِّسَاءِ مُثَلَّثَةٌ أَيْ يُعْجِبُهُ الْقُعُودُ مَعَ النِّسَاءِ أَوْ تُعْجَبُ النِّسَاءُ بِهِ Ve عُجْبٌ ['ucb] Bir nesneyi tanlamak hâletine denir ki ismdir; Fârisîde şigift derler. Bir nesneye ülf ve i’tiyâd olmadığından nâşî tab’a nekre ve garîb göründüğünden yâhûd fî-zâtihi pek hoş ve eltaf ve nâdirü’l-vücûd olduğundan tab’ın böyle şey olur mu diye inkâr ve istigrâbı hâletinden 'ibârettir.