اَلْعَرْشُ [el-'arş] (فَرْشٌ [ferş] vezninde) هُوَ عَرْشُ اللهِ تَعَالَى وَلاَ يُحَدُّ أَوْ يَاقُوتٌ أَحْمَرُ يَتَلَأْلَأُ مِنْ نُورِ الْجَبَّارِ تَعَالَى Ya’nî “’Arş-ı ilâhîdir ki tahdîd ve takdîri 'ukûl-i beşeriyyeden hâricdir. Hakîkati ve mikdârı 'ilm-i ilâhîye menûttur yâhûd hakîkati bir yâkût-ı ahmerdir ki nûr-ı hazret-i Cebbâr’dan mütelâlî ve tâbândır.” Fârisîde gerzmân denir.

اَلْعَرْسُ [el-'ars] ('ayn’ın fethi ve râ’nın sükûnuyla) Şol evdir ki kış evlerinin bir duvarından öbür duvarına varınca bir duvar çekilip bir ucın tamâm duvara muttasıl kılmayıp üzerin örtüp musakkaf kılarlar tâ ki ev ısıcak ola. Ve bi’l-cümle Rûm’da musandıra dedikleri nesne üslûbu olur ve bunu soğuk vilâyetlerde ederler. Ve lisân-ı Fârisîde ona pîçe derler, evin yolu dolaşık olduğu için.

اَلْعَرْصُ [el-'ars] ('ayn’ın fethi ve râ’nın sükûnuyla) Gök yüzünün berki müstemir olmak, Ebû Zeyd rivâyeti üzere; yukâlu: عَرَصَتِ السَّمَاءُ يَعْرِصُ عَرْصًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا دَامَ بَرْقُهَا