اَلْعَقْبُ [el-'akb] ('ayn’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Bir kimsenin ökçesine vurmak; tekûlu: عَقَبْتُهُ إِذَا ضَرَبْتَ عَقِبَهُ Ve def’a-i sâniyede yürümeğe dahi derler; yukâlu: لِهَذَا الْفَرَسِ عَقْبٌ حَسَنٌ Ve عَقْبٌ ['akb] Şol kiriş işledikleri siniri meselâ oka yâhûd yaya sarmağa derler; tekûlu: عَقَبْتُ السَّهْمَ وَالْقِدْحَ وَالْقَوْسَ عَقْبًا إِذَا لَوَيْتَ شَيْئًا مِنْهُ عَلَيْهِ Ve قِدْحٌ [kidh] kâf’ın kesri ve dâl-ı mühmelenin sükûnuyla yeleksiz ve temrensiz oka derler.