اَلْعِيدُ [el-'îd] ('ayn’ın kesriyle) Bir adama mu’tâd ve me’lûf olan şey’e denir ki gider gider yine gelir, hemm ve maraz ve hüzn ve sâ’ir halât gibi. Ve cem’iyyet-i nâs olan yevm-i ma’rûfa denir ki bayram ta’bîr olunur. Senede iki kerre ederiz: biri ba’de’s-savm ki 'arefesi 'örfîdir ve biri udhiyyedir ki 'arefesi şer’îdir; عَوْدَةٌ ['avdet]ten yâhûd عَادَةٌ ['âdet]ten me’hûzdur. Şârihin beyânına göre cem’i أَعْيَادٌ [a’yâd]dır, haşeb ma’nâsına olan عُودٌ ['ûd]un cem’ine mültebis olmamak için yâ’ya ibdâl olundu. Ve عِيدٌ ['îd] Dağ eşcârından bir şecer adıdır. Ve bir ma’rûf erkek devenin ismidir, نَجَائِبُ عِيدِيَّةٌ onun neslindendir yâhûd 'Îdî b. Nedegî b. Mehre b. Ceydân yâhûd 'Âd b. 'Âd yâhûd 'Âdî b. 'Âdî nâm kimseye yâhûd Benû 'Îd b. el-'Âmirî cemâ’atine mensûblardır.