sıf. ar. s: kerîme. cm: kirâm. [kerem’den sıfm.] 1. Asâlet ve mecd ü şeref sâhibi, le’îm mukâbili: bir zât-ı kerîm; kerîmü’s-secâyâ; kerîmü’l-hisâl. 2. Kerem ve sehâvet sâhibi, cömert, inâyet ve ihsân sâhibi: kerîm olan zât vadini din addeder. 3. Büyük, âlî, izz ü şeref sâhibi, muhterem, azîz, muazzez: Kur’ân-ı Kerîm; âyet-i kerîme, ferîkân-ı kirâm. [“ekrem” ism-i tafdîlinin cem’i olmak üzere “ekârim” yerine isti’mâliyle “yâver-i ekrem”in cem’inde “yâverân-ı kirâm” denilmesi galattır.]