iz. sıf. ar. s: veliye. cm: evliyâ. [ولى velî’den sıfm.] Aslı yâ-i müşeddede ile olup terkîbât-ı Arabîde öyle kullanılır.] 1. Sâhib: الامر ولى veliyyü’l-emr = emir sâhibi, âmir; نعمت ولى veliyy-i nimet = nimet sâhibi, mün’im. 2. Bir çocuk veya kadının gerek ebeveyninden ve yakın akrabasından ve gerek vasîsi olsun işlerine karışan ve hâlinden mesul olan adam: mektebe gitmeyen şâgird mazeretini mübeyyin velîsi tarafından bir ilm ü haber getirmeye mecburdur. 3. Hakk teâlâ’ya vâsıl ve kurbiyet-i ilâhîye’ye nâil olan zât, azîz: lokmân hakkında kimi nebî ve kimi velî demiştir; veliyyullâh: evliyâu’llâh.