s. (pl. اوقار) A load, a heavy burden.

اَلْوَقْرُ [el-vakr] (vâv’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Kulak berk olmak, sikal-i üzün ma’nâsına; yukâlu: وَقِرَتْ أُذُنُهُ تَوْقَرُ وَقْرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَإِنْ كَانَ الْقِيَاسُ فِي مَصْدَرِهِ الْفَتْحُ Ve وَقْرٌ [vakr] Kulağı sağır kılmak ma’nâsına da gelir; yukâlu: وَقَرَ اللهُ أُذُنَهُ يَقِرُهَا وَقْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي ve yukâlu: اَللَّهُمَّ قِرْ أُذُنَهُ وَوُقِرَتْ أُذُنُهُ عَلَى مَا لَمْ يُسَمَّ فَاعِلُهُ فَهِيَ مَوْقُورَةٌ Ve وَقْرٌ [vakr] Kemik yarmağa dahi derler; tekûlu: وَقِرْتُ الْعَظْمَ أَقِرُهُ وَقْرًا إِذَا صَدَعْتَهُ

اَلْوِقْرُ [el-vikr] (vâv’ın kesriyle) Ağır yüke denir, 'alâ-kavlin e’ammdır, hafîf olsun, sakîl olsun. Cem’i أَوْقَارٌ [evkâr]dır.

vn. & s. 1. An ear’s being hard of hearing; deafness. 2. An injuring, a knocking a piece out of a thing.

اَلْوَكْرُ [el-vekr] ve اَلْوَكْرَةُ [el-vekret] (vâv’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Kuş yuvasına denir, içinde her ne kadar kuş yok ise de وَكْرَةٌ [vekret] dahi denir hâ’yla. Cem’i أَوْكُرٌ [evkur] ve أَوْكَارٌ [evkâr] ve وُكُورٌ [vukûr] ve وُكَرٌ [vuker] gelir, صُرَدٌ [surad] vezninde; yukâlu: بَيْتٌ كَوَكْرِ الطَّائِرِ وَوَكْرَتِهِ أَيْ عُشِّهِ Sâhib-i Misbâh’ın beyânına göre وَكْرٌ [vekr], عُشٌّ ['uşş]ten e’ammdır, zîrâ عُشٌّ ['uşş] ağaçların dallarında çerçöpten yaptıkları yuvaya denir ve وَكْرٌ [vekr] eşcâr ve cibâl ve 'imârette olana ve اُفْحُوصٌ [ufhûs] arzda olana mahsûstur. Ve وَكْرٌ [vekr] Masdar olur, yumruk ile bir adamın burnuna vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: وَكَرَهُ يَكِرُهُ وَكْرًا إِذَا ضَرَبَ أَنْفَهُ بِجُمْعِ يَدِهِ Ve bu zâ-yı mu’ceme ile وَكْزٌ [vekz]den musahhaf değildir, lügat-ı müstakilledir. Ve وَكْرٌ [vekr] ve وُكُورٌ [vukûr] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Kuş yuvaya gelmek, 'alâ-kavlin yuvaya girmek ma’nâsınadır; yukâlu: وَكَرَ الطَّائِرُ وَكْرًا وَوُكُورًا إِذَا أَتَى الْوَكْرَ أَوْ دَخَلَهُ Ve sıçramak ma’nâsınadır; yukâlu: وَكَرَ الظَّبْيُ وَكْرًا إِذَا وَثَبَ Şârih اَلصَّبِيُّ nüshasını tahti’e eylemiştir. Ve doldurmak ma’nâsınadır; yukâlu: وَكَرَ الْإِنَاءَ إِذَا مَلَأَهُ Ve وَكِيرَةٌ [vekîret] dedikleri ta’âm tertîb eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: وَكَرَ لِلْأَحْبَابِ إِذَا اتَّخَذَ لَهُمُ الْوَكِيرَةَ Ve وَكْرٌ [vekr] Hayvân kısmına mahsûs bir gûne seğirtmeğe denir ki ismdir, murâd sıçrayarak seğirtmektir. Ve bu ma’nâda masdar olur; yukâlu: وَكَرَتِ النَّاقَةُ إِذَا عَدَتِ الْوَكْرَ Ve nâka çabuk olmak, 'alâ-kavlin kasîr ve lahîm olmak ma’nâsınadır; yukâlu: وَكَرَتِ النَّاقَةُ إِذَا كَانَتْ وَكَرَى Ke-mâ se-yuzkeru.

اَلْوَقُورُ [el-vekûr] (صَبُورٌ [sabûr] vezninde) ve اَلْوَقُرُ [el-vekur] (عَضُدٌ ['adud] vezninde) Vasflardır, sâhib-i vakâr u temkîn olan adama denir. Mü’ennesinde dahi وَقُورٌ [vekûr] denir; yukâlu: رَجُلٌ وَقُورٌ وَوَقُرٌ وَامْرَأَةٌ وَقُورٌ

iz. ar. Ağırlık, haysiyeti muhâfaza, temkîn, vak’: kibir ne kadar mezmûm ise vakar o kadar lâzımdır.

(a. i. c. : evkar) : ağır yük. [at, katır ve eşek yükü için kullanılır]

اَلْوَقْرُ [el-vakr] (vâv’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Kulak ağırlaşmak, 'alâ-kavlin kuvve-i sâmi’a bi’l-külliyye gitmek ma’nâsınadır ki sağır olmaktır; yukâlu. وَقَرَتْ أُذُنُهُ وَوَقِرَتْ كَوَعَدَ وَوَجِلَ وَوُقِرَتْ عَلَى بِنَاءِ الْمَجْهُولِ وَقْرًا إِذَا ثَقُلَتْ أَوْ ذَهَبَ سَمْعُهُ كُلُّهُ Gerçi bâb-ı râbi’den kıyâs olan fethateynle olmaktır, lâkin gayr-i kıyâs üzere vârid olmuştur. Ve وَقْرٌ [vakr] müte’addî olur; yukâlu: وَقَرَ اللهُ أُذُنَهُ وَقْرًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي أَيْ أَثْقَلَهُ أَوْ ذَهَبَ بِسَمْعِهِ Ve وَقْرٌ [vakr] ve وُقُورَةٌ [vukûret] (vâv’ın zammıyla) Oturmak, cülûs ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَرَ فِي بَيْتِهِ وَقْرًا وَوُقُورَةً مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا جَلَسَ Ve وَقْرٌ [vakr] Baldırda olan çatlağa denir; yukâlu: فِي سَاقِهِ وَقْرٌ أَيْ صَدْعٌ Ve ba’zı taşta ve gözde ve kemikte olan rahne tarzında basıklık ve çöküklük yâhûd sınıklık sûretine denir; yukâlu: فِي هَذَا الْحَجَرِ وَالْعَيْنِ وَقْرٌ أَيْ وَكْتَةٌ أَوْ هُزْمَةٌ [Ve] وَقْرَةٌ [vakret] dahi denir hâ’yla; ve yukâlu: وُقِرَ الْعَظْمُ عَلَى بِنَاءِ الْمَفْعُولِ إِذَا أَصَابَهُ وَقْرَةٌ Ve bir nesneyi rahnelemek ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَرَ الْعَظْمَ إِذَا صَدَعَهُ Ve وَقْرٌ [vakr] Bugz ve hıkd ve kîne ma’nâsınadır; yukâlu: فِي صَدْرِهِ وَقْرٌ أَيْ وَغَرٌ

s. 1. A dent, cavity, or piece knocked out. 2. A crack, fissure. 3. Hate, enmity.