Yüz, yüzey, yön, anlam, cephe, yan, taraf, neden, önemli kişi, görüntü, sebep, görüş, niyet, çehre, yaklaşım, ilke, surat, bakış açısı, yöntem, sima, amaç. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; kadran, (parada) tura, ön, yol, ön taraf, dış görünüş, mana, davranış, üst, kenar, içerik, tutum, gerekçe, üst taraf, kasıt, tavır, görüş açısı, istikamet, hareket tarzı, başlangıç [cogul] وُجُوه، اَوْجُه görüş, ton, yaklaşım [cogul] اَوْجُه (ay) evre, tarz, (elk.) faz, eda, وَجْهًا apaçık görünecek şekilde, görünüş, şekil, ön cephe, muayyen bir süre için başlangıç, kumaşın yüzü, saat kadranı, tura, yapı, yan taraf, cihet, önde gelen, itibar, esas nokta, gökcisimleri için evre, dış yüz, resimli yüz, temel husus, birşeyin dıştan görünüşü.

الى yollamak, seçkin kılmak, şeref vermek, göndermek, idare etmek, yönlendirmek, yöneltmek. Az kullanılan anlamları ise şunlardır; الى yönelmek, لِ، إِلَى doğrultmak, إِلَى، لِ yöneltmek, إِلَى، لِ yönlendirmek, hedeflemek, döndürmek, sürmek, kontrol etmek, sevketmek, nişan almak, çevirmek, yönetmek, kastetmek, hakim olmak, niyet etmek, denetlemek, işletmek, doğrultmak, doğruyu göstermek, yönünü döndürmek, hedefe doğrultmak, hedefe fırlatmak, şeref kazandırmak, tevcih etmek, irşad etmek, bakışı,dikkati vb yöneltmek, tehdit vb.savurmak.

iz. ar. cm: vücûh, evceh. 1. Yüz, çehre, sûret: vechini göremedim; vechi örtülü idi. 2. Üst, satıh, yüz: الارض وجه vechü’l-arz = yeryüzü. 3. Ön, alın, cephe: binânın vechi caddeye nâzırdır. 4. Üslûb, tarz, tarîk, sûret: bu vech ile; vech-i âharla. 5. Sebep, vesîle, cihet, münâsebet: vech-i tesmiye; vech-i karâbet; vech-i tahrîr-i hurûf. 6. Vâsıta: vech-i ma’âş. 7. rt. [hendesede] bir cismin beher sathı.

اَلْوَجْهُ [el-vech] (vâv’ın fethi ve cîm’in sükûnuyla) Her nesnenin karşısına gelen ve karşısında olan şey’e denir; cem’i أَوْجُهٌ [evcuh] ve وُجُوهٌ [vucûh] ve أُجُوهٌ [ucûh] gelir, hemzenin zammıyla ki vâv’dan mübeddeledir.

Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre وَجْهٌ [vech] lafzı yüze mevzû’dur, Fârisîde rûy denir. Zâhir-i bedende ibtidâ nâzırın karşısına geldiği 'alâkasıyla ve a’zâ-i sâ’ireden eşref olmak münâsebetiyle ba’dehu insânın mutlakan karşısına gelen nesnede ve her şey’in eşrefinde ve mebde’inde isti’mâl olundu. Ve ba’zen وَجْهٌ [vech] ile zât dahi irâde olunur. Ve şârihin nüshasında اَلْوَجْهُ م. أَيْ مَعْرُوفٌ وَمُسْتَقْبَلُ كُلِّ شَيْءٍ 'unvânıyla mersûmdur ki وَجْهٌ [vech] yüze denir ve her nesnenin karşısında olana denir demek olur. Ve وَجْهٌ [vech] Bir nesnenin nefs ve zâtına ıtlâk olunur; yukâlu: وَجْهُ الشَّيْءِ أَيْ نَفْسُهُ وَوَجْهُ الدَّهْرِ أَوَّلُ الدَّهْرِ demektir. Ve وَجْهُ النَّجْمِ [vechu’n-necm] nâzıra doğru zâhir olan semtidir. Ve وَجْهُ الْكَلَامِ [vechu’l-kelâm] sebîl-i maksûd-ı kelâmdan 'ibârettir, tekûlu: وَجَدْتُ وَجْهَ كَلَامِهِ أَيِ السَّبِيلَ الْمَقْصُودَ مِنْه Ve وَجْهُ الْقَوْمِ [vechu’l-kavm] müte’ayyen ve zî-şânlarından 'ibârettir; cem’i وُجُوهٌ [vücûh] gelir; yukâlu: هُمْ وُجُوهُ الْقَوْمِ أَيْ أَعْيَانُهُمْ وَسَادَاتُهُمْ Ve وَجْهٌ [vech] Hürmet ve câh ma’nâsınadır. جَاهٌ [câh] وَجْهٌ [vech] maklûbudur. Ve semt ve cihet ma’nâsınadır. Ve جِهَةٌ [cihet] lafzının aslı وَجْهٌ idi, وَعْدٌ [va’d] ve عِدَةٌ ['idet] gibi. Ve جِهَةٌ [cihet] 'inde’l-ba’z ism-i mekândır, teveccüh olunacak semt ve mekâna denir. Ve masdar olarak dahi isti’mâl olunur. Ve وَجْهٌ [vech] Azca suya denir; bunda fethateynle de lügattir; yukâlu: وَجَدْنَا وَجْهًا مِنَ الْمَاءِ أَيْ قَلِيلًا Ve masdar olur, yüze vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: وَجَهَهُ وَجْهًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا ضَرَبَ وَجْهَهُ Ve bir adama vecâhet ve şerâfette gâlib olmak ma’nâsınadır; tekûlu: وَجَهْتُكَ عِنْدَ النَّاسِ أَجِهُكَ أَيْ صِرْتُ أَوْجَهَ مِنْكَ

اَلْوَجُهُ [el-vecuh] (نَدُسٌ [nedus] vezninde) Vecîh ve şerîf adama denir; yukâlu: رَجُلٌ وَجُهٌ أَيْ وَجِيهٌ

اَلْوَجْهُ [el-vech] (vâv’ın fethi ve cîm’in sükûnuyla) Yüz ki ma’rûftur.

اَلْأُجُوهُ [el-ucûh] (kezâlik zammeteynle) Cem’i, nitekim Ferrâ: حَيُّ الْوُجُوهِ وَحَيُّ الْأُجُوهِ hikâyet etmiştir. Ve حَيٌّ [hayy] istihyâdandır, utanmak ma’nâsına. Ve İbnu’s-Sikkît eyitti: Bu makûle hemze vâv’dan mübeddel olmak çok vâki’ olur, kaçan vâv mazmûm olsa. Ve وَجْهٌ [vech] جِهَةٌ [cihet]e dahi derler, جِهَةٌ [cihet]in tâ’sı vâv’dan 'ıvaz olmakla. Ve وَجْهٌ [vech] Nefs ma’nâsına dahi gelir; tekûlu: هَذَا وَجْهُ الرَّأْيِ أَيْ هُوَ الرَّأْيُ نَفْسُهُ Ve وُجُوهُ الْبَلَدِ [vucûhu’l-beled] Şehrin ekâbirine dahi derler, eşrâf-ı beled ma’nâsına.

وجه

{وجهة}: قبلة. {وجه النهار}: أول النهار.