اَلْوَجْهُ [el-vech] (vâv’ın fethi ve cîm’in sükûnuyla) Her nesnenin karşısına gelen ve karşısında olan şey’e denir; cem’i أَوْجُهٌ [evcuh] ve وُجُوهٌ [vucûh] ve أُجُوهٌ [ucûh] gelir, hemzenin zammıyla ki vâv’dan mübeddeledir.

Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre وَجْهٌ [vech] lafzı yüze mevzû’dur, Fârisîde rûy denir. Zâhir-i bedende ibtidâ nâzırın karşısına geldiği 'alâkasıyla ve a’zâ-i sâ’ireden eşref olmak münâsebetiyle ba’dehu insânın mutlakan karşısına gelen nesnede ve her şey’in eşrefinde ve mebde’inde isti’mâl olundu. Ve ba’zen وَجْهٌ [vech] ile zât dahi irâde olunur. Ve şârihin nüshasında اَلْوَجْهُ م. أَيْ مَعْرُوفٌ وَمُسْتَقْبَلُ كُلِّ شَيْءٍ 'unvânıyla mersûmdur ki وَجْهٌ [vech] yüze denir ve her nesnenin karşısında olana denir demek olur. Ve وَجْهٌ [vech] Bir nesnenin nefs ve zâtına ıtlâk olunur; yukâlu: وَجْهُ الشَّيْءِ أَيْ نَفْسُهُ وَوَجْهُ الدَّهْرِ أَوَّلُ الدَّهْرِ demektir. Ve وَجْهُ النَّجْمِ [vechu’n-necm] nâzıra doğru zâhir olan semtidir. Ve وَجْهُ الْكَلَامِ [vechu’l-kelâm] sebîl-i maksûd-ı kelâmdan 'ibârettir, tekûlu: وَجَدْتُ وَجْهَ كَلَامِهِ أَيِ السَّبِيلَ الْمَقْصُودَ مِنْه Ve وَجْهُ الْقَوْمِ [vechu’l-kavm] müte’ayyen ve zî-şânlarından 'ibârettir; cem’i وُجُوهٌ [vücûh] gelir; yukâlu: هُمْ وُجُوهُ الْقَوْمِ أَيْ أَعْيَانُهُمْ وَسَادَاتُهُمْ Ve وَجْهٌ [vech] Hürmet ve câh ma’nâsınadır. جَاهٌ [câh] وَجْهٌ [vech] maklûbudur. Ve semt ve cihet ma’nâsınadır. Ve جِهَةٌ [cihet] lafzının aslı وَجْهٌ idi, وَعْدٌ [va’d] ve عِدَةٌ ['idet] gibi. Ve جِهَةٌ [cihet] 'inde’l-ba’z ism-i mekândır, teveccüh olunacak semt ve mekâna denir. Ve masdar olarak dahi isti’mâl olunur. Ve وَجْهٌ [vech] Azca suya denir; bunda fethateynle de lügattir; yukâlu: وَجَدْنَا وَجْهًا مِنَ الْمَاءِ أَيْ قَلِيلًا Ve masdar olur, yüze vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: وَجَهَهُ وَجْهًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا ضَرَبَ وَجْهَهُ Ve bir adama vecâhet ve şerâfette gâlib olmak ma’nâsınadır; tekûlu: وَجَهْتُكَ عِنْدَ النَّاسِ أَجِهُكَ أَيْ صِرْتُ أَوْجَهَ مِنْكَ

اَلْوَجُهُ [el-vecuh] (نَدُسٌ [nedus] vezninde) Vecîh ve şerîf adama denir; yukâlu: رَجُلٌ وَجُهٌ أَيْ وَجِيهٌ

اَلْوَجْهُ [el-vech] (vâv’ın fethi ve cîm’in sükûnuyla) Yüz ki ma’rûftur.

اَلْأُجُوهُ [el-ucûh] (kezâlik zammeteynle) Cem’i, nitekim Ferrâ: حَيُّ الْوُجُوهِ وَحَيُّ الْأُجُوهِ hikâyet etmiştir. Ve حَيٌّ [hayy] istihyâdandır, utanmak ma’nâsına. Ve İbnu’s-Sikkît eyitti: Bu makûle hemze vâv’dan mübeddel olmak çok vâki’ olur, kaçan vâv mazmûm olsa. Ve وَجْهٌ [vech] جِهَةٌ [cihet]e dahi derler, جِهَةٌ [cihet]in tâ’sı vâv’dan 'ıvaz olmakla. Ve وَجْهٌ [vech] Nefs ma’nâsına dahi gelir; tekûlu: هَذَا وَجْهُ الرَّأْيِ أَيْ هُوَ الرَّأْيُ نَفْسُهُ Ve وُجُوهُ الْبَلَدِ [vucûhu’l-beled] Şehrin ekâbirine dahi derler, eşrâf-ı beled ma’nâsına.